Zoekresultaten

We moeten erbij vermelden dat het originele artikel gesponsorde content is en het verhaal een vrij hoog ‘Feelgood / Amerikaanse romcom’-gehalte heeft. Mocht u daar nu geen enkel bezwaar tegen hebben en de wereld graag wat mooier zien dat ze in werkelijkheid is, dan hebben we een verhaal voor u. Het raakt ook nog eens aan ons vakgebied. U blij, wij blij, Liseth blij. Het verhaal Het zit namelijk zo: autofabrikant Toyota heeft haar kennis op het gebied van het optimaliseren van (productie)processen ingezet om een ziekenhuis te helpen. Het is misschien geen alledaagse samenwerking, maar wel een samenwerking die voor veel patiënten positieve gevolgen had, waaronder voor het gezicht van het verhaal: ene Liseth. Toyota staat nu eenmaal bekend om een uiterst efficiënte manier van werken, waarbij de processen tot in de details gefinetuned zijn. Door die kennis toe te passen op de processen in de kliniek, kon ervoor gezorgd worden dat het een en ander daar nu gesmeerd verloopt. Het ingrijpen heeft geresulteerd in een verkorting van de doorlooptijd van patiënten. Daardoor kunnen artsen meer patiënten per dag zien, wat de wachttijden en –rijen behoorlijk ten goede kwam. Een bijkomend gevolg is een stijging van de tevredenheid van werknemers, er hoefde immers niet structureel meer overgewerkt te worden. Iedereen wint. En wat heeft dat van doen met een kwaliteitsmanagementsysteem? Zoals we regelmatig bepleiten, werkt een goed en functioneel kwaliteitsmanagementsysteem, bijvoorbeeld conform ISO 9001, als instrument voor uw organisatie en levert het niet alleen een certificaat op dat aan de muur gehangen kan worden. Het is een uitstekende systematiek voor het beter inrichten van de bedrijfsprocessen. Denk bij de voordelen aan het verminderen van faalkosten, het gemotiveerd en competent houden van personeel en het binnenhalen van nieuwe opdrachten. (Nog) niet het idee dat u alles uit uw managementsysteem haalt, of nog helemaal niet bekend met de materie? We maken u graag wegwijs en zijn slechts een mailtje of telefoontje van u verwijderd.

De mensen van NEN hebben op aandringen van de markt de NEN-norm Sinterklaasviering 0512 (Leidraad voor de viering van het Sint-Nicolaasfeest), die sinds 2002 bestaat, herzien. Deze norm vervangt de versie van 2010. NEN-norm Sinterklaasviering: belangrijkste wijzigingen Normaal gesproken wordt een norm zo eens in de 5 jaar herzien, maar omdat de normcommissie belangrijke commentaren ontving, is er besloten van deze termijn af te wijken. Zo werd er aangedrongen op het verhogen van de leeftijdsgrens waarbij bewaking van de authenticiteit van Sint-Nicolaas noodzakelijk is van 6 jaar naar 7 jaar (8.2 en 8.3). Ook kwamen er dringende verzoeken binnen over het waarborgen van een gezond gebit gedurende deze tamelijk suikerrijke periode. Het belang van extra poetsen is nu in de norm benadrukt (3). Verder is een paragraaf toegevoegd over Sinterklaasspellen voor volwassenen (9.7.3) omdat de normcommissie veel klachten noteerde over het uitsluiten van volwassenen bij ‘het zetten van de schoen’ (9.1.1). Risicomanagement Zo’n Sinterklaasfeest is nogal incidentgevoelig – recente ontwikkelingen rondom Zwarte Piet buiten beschouwing gelaten. De goedheiligman komt aan over water en verplaatst zich te paard, veelal over daken. Pieten strooien al flikflakkend met snoep en slamdunken cadeautjes door een schoorsteen. Allemaal potentiële risico’s. Om over voedselveiligheid rondom bedorven borstplaat en pepernoten nog te zwijgen. Dan is er nog het risico van traumatische ervaringen bij jonge kinderen bij de confrontatie met een slecht geklede Hulp-Sint en andere geloofwaardigheidscalamiteiten. Zaken die (tot een minimum) voorkomen kunnen worden wanneer de NEN 0512 ter hand genomen wordt. Oh, en voor eenieder die het cadeau doen van ludieke surprises in gedachten heeft; let even goed op paragraaf 10.7, waarin voorschriften voor inhoud en ontmanteling zijn opgenomen. Downloaden Normvast als u bent kunt u natuurlijk u niet wachten om alle gewijzigde en aanvullende voorschriften zo snel mogelijk te implementeren. Dat snappen wij. Download daarom de NEN-norm Sinterklaasviering NEN 0512 hier direct. Rest ons u een heerlijk avondje te wensen.

Sinds de 5e editie van jaargang 26 schrijf ik een column in het vakblad “Kwaliteit in Bedrijf”.  Ik wil u die natuurlijk niet onthouden. De vierde leest u hieronder. Radio Je hebt klanten en je hebt klanten. Persoonlijk ben ik gek op hardwerkende (kleinere) ondernemers. En niet louter omdat ik er eigenlijk zelf eentje ben. Die ondernemers kiezen niet altijd uit absolute overtuiging voor certificatie, dat weet ik ook best. Maar ook een RI&E  (Risico Inventarisatie & Evaluatie) valt voor velen in de categorie ‘gedoe’. Het is nu eenmaal wettelijk verplicht, don’t shoot the messenger. Enfin, zo werd ik een aantal jaren geleden ingeschakeld door een kleinschalig installatiebedrijf, alwaar de arbeidsinspectie een bezoekje aan de werkplaats had gebracht en het bedrijf had gewezen op het ontbreken van de wettelijk verplichte RI&E. En niet de eerste keer, zo bleek. Er zou een boete volgen tenzij het bedrijf nog binnen een afzienbare termijn aan haar verplichting kon voldoen. Feest der herkenning. “Er is zo’n 'piep' langs geweest van de 'piep' inspectie en nou moet ik een of ander arborapport anders krijg ik een boete, 'piep'. Kunt u dat even regelen?”, klonk het aan de andere kant van de telefoon. Daar zat geen woord Frans bij. Ik maak uiteraard een afspraak en tref een week later een alleraardigste man die zich van geen kwaad bewust lijkt en zich afvraagt of ondernemers nog mogen ondernemen in dit land. Een veel gehoorde frustratie. Ik luister naar zijn toch vermakelijke en kleurrijk gebrachte verhaal en start ondertussen alvast de laptop op. De inventarisatie verloopt een beetje moeizaam. Niet uit onwelwillendheid, maar laat ik het voorzichtig uitdrukken; uit gebrek aan relevante kennis. Op de vraag of er tijdens de werkzaamheden wellicht sprake is van hinderlijk geluid of lawaai – gezien eventuele gehoorschade, begrijpt u – antwoordt de man: “Nee, hoor. We zetten de radio dan altijd wat harder”. We hebben nog een lange weg te gaan…

Het moet mij even van het hart. We leven inmiddels in 2010 en nog steeds bereikt mij – iets te vaak dan mij lief is – de opmerking dat certificatie nietszeggend is, vooral omdat ‘je betonnen zwemvesten kunt certificeren’. Of, aan het einde van een obligate netwerkborrel wanneer de wijn in de man is; ‘ik kan ook condooms met gaatjes gecertificeerd krijgen, zolang de gaatjes maar op dezelfde plek zitten’. Ik kan u verzekeren; dat kunt u niet. Tenzij u aan kunt tonen dat uw klanten deze geperforeerde condooms hoog op hun verlanglijst hebben staan. En betonnen zwemvesten verkoopt u waarschijnlijk alleen aan wel zeer dubieuze heerschappen die er nog dubieuzere incassopraktijken op nahouden. Dat lijkt mij geen winstgevend businessmodel. Die opmerkingen komen meestal van eigenaren van bedrijven die niet gecertificeerd zijn, óf van mensen die werken bij een bedrijf dat wel gecertificeerd is maar dat niet zo helder richting het personeel heeft gecommuniceerd. Vrijwillig aangewezen kwaliteitsmanagers die eigenlijk boekhouder zijn, bijvoorbeeld. Ik luister braaf, lach uiterst vriendelijk en leg dan in Sesamstraattaal uit hoe de norm – voor het gemak de alom bekende ISO 9001 in elkaar zit. Maar hoe komt het nou, dat slechte imago? Uiten de talloze organisaties die er duidelijk veel baat bij hebben het wellicht te weinig? Maken adviesbureaus er raketwetenschap van, of gooien ze juist een ‘knip-en-plak-handboek’ over de schutting? Worden frustraties onder een vergrootglas gelegd? Of is het nog de nasleep van de allereerste lichting tamelijk rammelende normen? U mag het zeggen. Wat ik wel weet is dat certificatie werkt. Ieder managementsysteem levert resultaat. Mits het goed is geïmplementeerd. En als het u goed is gelukt. En u plukt de vruchten. Wilt u het dan alstublieft doorvertellen?

We zagen hem allemaal gaan gisteren, Arjen Robben. Wat een snoekduik. Een fopduik eigenlijk. Eentje waarmee ‘ie wel een strafschop afdwong om zo de wedstrijd alsnog te winnen (bedankt Klaas Jan!). Top, dat winnen. Maar hadden we de overwinning niet liever echt verdiend? Nu ben ik niet gehinderd door indrukwekkende voetbalkennis, als louter EK- en WK-kijker, maar het knaagt wel een beetje. Als ik de reacties uit het land (en daarbuiten) zo ‘es bekijk, ben ik niet de enige. Winnen door een schwalbe – ongeacht of je daarvoor in het voordeel van de tegenstander een paar keer vakkundig genegeerd werd door de scheidsrechter. Tja. De audit-schwalbe Tijdens audits zie ik omgekeerd evenredig hetzelfde gebeuren af en toe. Eigenlijk vaker dan me lief is. De organisaties die nog niet per se een volwassen managementsysteem hebben maar wel erg graag dat certificaat aan de muur willen hebben én houden maken soms ‘omgekeerde schwalbes’. Ze hebben hun zaakjes niet voldoende op orde en daar zijn ze zich best bewust van. Dingen waar ze ‘geen tijd’ voor hebben vegen ze onder het tapijt. Waarbij antidateren een veel geziene techniek is en ik niet zelden de meest ‘eerlijke’ medewerkers op pad gestuurd heb zien worden, zodat de auditor hem niet kan spreken. Zonde. Doodzonde. Want zo kost een systeem alleen maar geld en levert het niets op. Behalve frustratie. Organisatie niet in vorm Niet dat ik Robben beschuldig van een slechte conditie, integendeel, hij rende met een ontzagwekkende 37 km per uur over het veld. Maar het punt bij voornoemde organisaties is dat ze gewoon simpelweg niet in vorm zijn. Niet fit. En nog onvoldoende technisch onderlegd. Ze zien de certificerende instelling als angstgegner. Ze verzinnen excuusjes om iets niet voor elkaar te hebben en plakken dan wat pleisters. Om fouten te verbloemen maken ze dan indrukwekkende en niet in de laatste plaats doorzichtige schwalbes voor de auditor. Hiermee wordt louter bereikt dat een auditor – die dat heus wel door heeft – op een andere manier naar de organisatie gaat kijken. Misschien iets kritischer wordt, of in elk geval alerter. Om een gele of rode kaart te voorkomen wringt de organisatie zich in allerlei last-minute bochten en het wordt er allemaal niet fraaier op. Belangrijker; het levert ook niets op, op lange termijn. Het kost geld en energie die je mijns inziens beter in het concreet verbeteren van je product of dienstverlening kan steken. Ik ga het gewoon zeggen; zo zet een bedrijf zich feitelijk buiten spel. De redding in blessuretijd Gelukkig hebben we vaker met dat bijltje gehakt. En we hebben ook een oplossing. We coachen dergelijke organisaties graag naar de eredivisie, of gewoon de eerste divisie. Dat volstaat natuurlijk ook. Geen coach nodig maar een wisselspeler? Doen we ook. Zelfs in blessuretijd. Wensen we nu ‘onze jongens’ vooral veel succes tegen Costa Rica. We hijsen ons weer gebroederlijk in oranje (zijn we nooit tegen) en hopen vurig op mooi spel en een eerlijke ‘auditor’. Op naar de halve finale!

Als je zoveel online bent als ik, dan vallen dingen op. Overigens, misschien ook als u gewoon naar het journaal keek en af en toe een krant las. FIFA-baas Blatter was er niet uit weg te slaan. En ook niet uit de FIFA, zo bleek. Maar de misstanden in Qatar alwaar in 2022 het WK moet plaatsvinden lijken wat onderbelicht te blijven. Ik doel specifiek op de werkomstandigheden van de ongeveer 1,2 miljoen arbeiders die ondermeer de nieuwe stadions en infrastructuur realiseren. Die corruptieverhalen kent u ondertussen wel. Het zijn veelal arbeiders uit landen als Nepal, Sri Lanka en de Filipijnen die onderbetaald worden, zonder bescherming werken in extreme hitte, onder onveilige omstandigheden, moeten overnachten in onhygiënische pensions en niet weg kunnen als ze dat willen. Hun paspoorten zijn ingenomen. De omstandigheden zijn zó slecht dat er ongeveer een dode per dag valt te betreuren. Het overzicht hier hieronder (dat de gemiddelde timeline beheerste de afgelopen week) schetst de ernst. Arbo in het westen Dodelijke ongevallen zijn nooit volledig te voorkomen. Helaas, was dat maar waar. Maar hier in het westen, Nederland, moeten we van geluk spreken dat er wetten zijn die werkgevers ertoe dwingen de arbeidsomstandigheden van hun personeel zo goed mogelijk voor elkaar te hebben. Juist zodat ongevallen (met of zonder letsel) tot een minimum kunnen worden beperkt. Met risico-inventarisaties, middelen, ver- en geboden en onderricht. Ik hoor voldoende gemopper hoor, over onze Arbowet. En in sommige gevallen heb ik daar beslist begrip voor. Al weet ik ook dat arborisico’s vrijwel altijd onderschat worden. Maar het feit blijft dat we hier relatief veilig aan het werk kunnen. We komen ook met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid weer veilig thuis. Veiligheidsporno Mocht u zich betutteld voelen, met uw vluchtbordjes voor een ruimte van 5m x 6m waar maar één uitgang is, op datzelfde Internet waarmee ik deze blog begon, stuitte ik op een heel ander bericht rondom arboregels in het buitenland. Namelijk een voornemen van Californië (het epicentrum van de Amerikaanse porno-industrie) om acteurs en actrices onder andere verplicht oogbescherming te laten dragen wanneer verwacht kan worden dat bijvoorbeeld sperma in contact kan komen met ogen. Hevig protest vanuit de industrie volgt. James Dean en Jessica Drake (pornosterren, vanzelfsprekend) hebben al een satirisch filmpje opgenomen. Reuze benieuwd hoe de scriptschrijvers die verplichting in de verhaallijn – nou ja, verhaallijn – gaan verwerken.

Ik heb het even een week laten bezinken. Dat Eurovisie Songfestival. Het ging overal over de ‘vrouw met de baard’. Terwijl het volgens mij een man in een jurk was, maar dit terzijde. Wat mij opviel is het feit dat bij de eerste presentatie van het liedje van Ilse en Waylon heel Nederland, of althans, een groot deel van Nederland, over hen heen viel. Saai. Klein. Niet onderscheidend. Stomme hoed. En daarom zouden wij nooit winnen. Zeiden we. ‘We kunnen net zo goed niet gaan’. Ik heb me daar ook een beetje schuldig aan gemaakt, in een reflex. Vooral dat van die hoed dan. Achtergrondhardloper in een hamsterrad We zagen dus afgelopen zaterdag ‘Teletubbies’ (ik vond de baarden in die vrolijk geleurde pakken best leuk, eigenlijk), een achtergrondhardloper in een hamsterrad op steroïden, een tweeling op een wipwap en – niet in de laatste plaats – Poolse dames met enórme talenten. Gimmicks. Met de winnende monstermaskers van Lordi nog vers in het geheugen. Kwaliteit van The Common Linnets Onze Common Linnets eindigden op de tweede plaats. Het beste resultaat sinds ’75. En daarbij; twee Marcel Bezençon Awards. Ik ben ervan overtuigd dat dat komt omdat mensen weer oog hebben voor kwaliteit, makers én publiek. Voor vakwerk. Misschien wel omdat het schaars is. Ingetogen, bescheiden, en goed. Kwaliteit bestaat hier niet alleen uit de melodie, of de tekst, of de regie, het is de combinatie van meerdere factoren. Vorig jaar zette Anouk de toon en sloeg de weg weer in van de ouderwetse ambacht, maar dan in een modern jasje. Kwaliteit wint altijd. Al-tijd. Uiteindelijk. Misschien had Ilse haar baard moeten laten staan, voor een eerste plaats. Zou kunnen. Maar het doet niets af aan het liedje en de uitvoering ervan. Het werd door Europa omarmd en beloond. De langste adem U voelde het wellicht aankomen; dat geldt dus voor uw organisatie ook. Voor uw dienst of product. Weten wat de klant wil, misschien zelfs wel voordat de klant het zelf weet. Uw klanten omarmen echte kwaliteit. Niet de aanbieder die het hardst schreeuwt. Daardoor zijn ze hooguit even afgeleid. Verleid soms. Maar het is vrijwel altijd een flirt. Met kwaliteit echter, onderhoud je een langdurige relatie. Continuïteit En hebben we ervan geleerd nu, Nederland? Sturen we volgend jaar ook weer een act die écht wat kan? Ik hoop het. Al was het maar omwille van de continuïteit. Oh ja; over die hoed hè; dat vind ik nog steeds. Maar er is altijd ruimte voor verbetering. Het is net kwaliteitsmanagement.